}

De Tour of Qinghai Lake

Rick van Breda behoort al sinds jaar en dag tot het Continentale wielerpeloton en Rick wordt ook al sinds jaar en dag begeleid door Leon. Rick staat vooral bekend als tempobeul en pakt ieder jaar zijn overwinning wel mee.

Terwijl de ogen in juli vooral gericht waren op de Tour de France, werd er aan de andere kant van de wereld ook een serieuze koers gereden. De Tour de Qinghai Lake. Een 14 daagse etappe koers. Het lastige van deze koers is niet alleen het niveau (good old Rebellin stond hier bijvoorbeeld aan het vertrek), maar ook het feit dat het merendeel van de koers op grote hoogte wordt verreden. Rick stond dit jaar aan het vertrek voor misschien wel de zwaarste wedstrijd die hij ooit heeft gereden. Hier zijn verhaal.

De hoogte

Op 11 juni kwam we na een lange reis aan in Qinghai en verbleven we de eerste dagen in Duoba. De Duoba National Plateau Sports Training Base in Qinghai is een uitvalbasis voor Chinese (olympische)sporters. Deze basis is gebouwd in 1982 en ligt op 2400 meter hoogte. Hier hadden wij vijf dagen om enigszins te wennen aan de hoogte, aangezien de hele koers ook op grote hoogte werd gereden. Een aantal renners van onze ploeg waren op hoogtestage in Livingo geweest om zich voor te bereiden op deze koers. Omdat ik nog de Sibiu Tour reed, zat dat er voor mij niet in en moest ik het doen met 5 dagen acclimatisatie.

Na een dag maakten we ons direct op voor een eerste trainingsrit. Bij wijze van grap trokken we na 20 minuten een volle sprint. Na 5 seconden moest ik zowat van de fiets afstappen om weer op adem te komen. Inspanningen leveren op hoogte bleek niet eenvoudig. Toen ik bij terugkomst nog eens goed naar het routeboek keek en zag dat we zelfs naar 4000 meter hoogte gingen, zonk de moed me toch even in de schoenen. Gelukkig gingen de ritjes iedere dag makkelijker. Elke dag kon ik steeds net iets langer gas geven voordat ik buiten adem raakte. Mijn vermogensmeter had ik bewust thuis gelaten. Door de ijle lucht lever je een stuk minder vermogen en de lagere vermogens zijn natuurlijk niet goed voor de moraal.

De koers

Eenmaal in koers merkte ik dat ik niet te gek kon doen. Iedere inspanning die je teveel deed kon je daarna snel terugbetalen. Na de eerste dagen vooral in en achter het peloton te hebben gereden, voelde ik me de vijfde etappe redelijk goed en reed ik weg met twaalf man. Na een slopende koers bleven ik samen met de veteraan Stefan Schumacher. Nog altijd koerst hij op een behoorlijk niveau en ik had moeite om hem te volgen. Helaas werden we de laatste kilometer teruggepakt. In de achtste rit bleef ik het peloton wel voor. Weer met twaalf man zat ik vooruit. Helaas kon ik de eerste niet volgen op het laatste hellinkje en werd ik 11e.

De zesde etappe is misschien wel de meest bizarre etappe die ik ooit heb gereden. We begonnen met drie lokale vlakke omloopjes van acht kilometer om vervolgens 38 kilometer lang te klimmen. De aankomst van deze etappe was op 4120 meter hoog er zat niks anders op dan een tempo te kiezen en dat proberen vol te houden tot de finish. Versnellen was onmogelijk. Eenmaal op 3500 meter hoogte kwam mij hartslag niet meer boven de 150 terwijl mijn omslagpunt normaal rond de 170 zit. Er zat duidelijk een rem op. Ik kon niet harder. Uiteindelijk heb ik meer dan 2 uur over die klim gedaan.

Na elf dagen boven de 2000 meter te hebben gekoerst, waren de laatste twee etappes (12&13) ongeveer op 1200 meter. Beide omlopen van iets meer dan 100 kilometer werden afgeraffeld met gemiddeldes van bijna 50km/uur. Je kon gewoon merken dat er weer zuurstof in de lucht zat en dat de luchtweerstand alsnog minder was hier thuis.

Hoewel ik al vaker in Azië gekoerst heb was dit toch weer een unieke ervaring. Zoveel koersen op hoogte zijn er niet en helemaal niet waar wij als bescheiden continentale ploeg mogen starten. Voor mij een unieke ervaring die ik niet snel zal vergeten. Gelukkig was ik in een goede conditie en reageerde mijn lichaam goed op de hoogte. Dat heeft zeker geholpen. Net als alle koersen in China was ook deze prima georganiseerd. Onze veiligheid was gegarandeerd. Om de 100 meter stond er een politieman met zijn rug naar de koers om het publiek in de gaten te houden. De hotels waren in orde, de paar transfers die we hadden waren te doen en het eten viel mee.